یادداشت محیا دانش بیات

        شاید بهتر باشد بگویم،هنوز به نثر داستایفسکی خو نگرفته ام. اوایل کتاب خوب می‌گذشت و گیرا بود، اما دو سوم پایانی اش چنگی به دل نزد و به پوچی رسیدم، که چرا در حال خواندن پریشان گویی های یک مرد حدودا ۵۰ ساله، هستم...؟ 
باید در دوره دیگری بخوانم. اگر نسخه فیریکی کتاب را داشتم، یک جاهایی را هایلایت بنفش میکردم...