یادداشت مجتبی بنی‌اسدی

        وقتی بعد از مطالعه «سلول‌های بهاری» از ایرانی بودنم لذت بردم، به وضوح حس می‌کردم که بخش اعظم این لذت را باید مدیون دکتر کاظمی آشتیانی باشم. دکتر حسین بهاروند در سلول‌های بهاری بارها و بارها از نقش و خدمات مرحوم کاظمی یاد کرده بود. نه فقط به‌اسم، که با جزییات و نقل‌قول‌های فراوان. همین بود که این کتاب که بعد سال‌ها بعد مرگ دکتر کاظمی آماده شده برایم لذت ایرانی بودن را تکرار نکرد. چون خیلی از موضوعات تکراری بود. یا هم از بس شباهت زیادی به سلول‌های بهاری داشت، من این را تکرار می‌دیدم.
به هر حال اگر کسی سلول‌های بهاری را بخواند، دیگر واجب نیست داستان رویانا را هم بخواند. کاظمی آشتیانی برای آنکه بهاری را خوانده به اندازه کافی شناخته می‌شود و خواهد فهمید این مرد چقدر بزرگ بوده.
گرچه این کتاب را گزارش‌گونه می‌دیدم تا روایت. و من طرفدار روایتم.