یادداشت Soli

        رفتم نگاه کردم، این دومین کتابی بود که از آقای بایرامی خونده‌م. اون یکی رو اصلا یادم نمی‌آد که کی بود و چی بود.
مردگان باغ سبز رو من چهار یا پنج سال پیش خریدم با جایزه‌ای که برنده شده بودم، فقط چون از اسمش خوشم اومد. چه خوب شد که همون موقع نخوندم و گذاشتم بمونه تا الان.
داستان خیلی سنگین بود، یعنی یک جور غصه‌ی عجیب و دردناکی بود که همین الان که تموم شده واقعا نفسم به سختی بالا می‌آد. خیلی زیبا و خیلی هنرمندانه. نمی‌دونم چه‌طوره که من تو یه کشوری زندگی می‌کنم و از چنین اتفاقات بزرگی خبر ندارم و همین‌طوری راست‌راست هم راه می‌رم. مسخره‌ست، خنده‌داره، گریه‌داره.
کتاب‌های خوبِ این‌چنینی که می‌خونم، یاد آدم‌هایی می‌افتم که کتاب ایرانی رو صرفا به خاطر ایرانی بودن نمی‌خونن و قلبم می‌شکنه.