یادداشت زهرا دشتی

        مدام رفاقت در روزهایی به دست رسیدم که سوگ رفاقتی گران‌بها رو پشت سر گذاشتم. سوگی که قابل بیان نبود، چون واژه‌هایی که برای وصف رفاقت از دست رفته لازم داشتم رو پیدا نمی کردم. رفاقت مدام کمکم کرد که بتونم واژه‌های لازم برای وصفش را پیدا کنم. این، یکی از ویژگی‌های ادبیاته. 
مجله مدام، در ششمین جلد خودش از رفاقت گفته، تعریفش، ارزشش، به دست آوردنش، از دست دادنش و زیستنش.
در میان روایات و داستان‌های مدام، سه روایت «معادلهٔ دومجهولی» اثر رامبد خانلری، «آداب جدایی» اثر اگنس کالارد با ترجمه مریم‌حسینی و «خسارت جانبی یا مرثیه‌ای برای کارت پستال‌ها» اثر آزاده عبدی‌فرد توانست در آداب رفاقت و گذر از سوگ رفاقت از دست رفته من رو با خودش همراه کنه. در میان داستان‌ها هم داستان «پروانگی» اثر نادر سهرابی برای من، حرفی تازه داشت.
مدام یک ماجرای دنباله‌دار هست که امیدوارم مثل بعضی سریال‌ها اونقدر دنباله‌اش طول بکشه که کسی نتونه به راحتی از اول تا شماره روزش رو به سرعت بخونه.😁