یادداشت عادله شیرآبادی

        یک ظهر تابستانی،
در یک دشت بزرگ پر از تپه های سرسبز 
آفتاب گرم است اما پرنده ها می خوانند
پدرومادر ها روی زمین کشاورزی کار میکنند و بچه ها انقدر دویدند که عرقشان درآمده.
آنجا کنار دشت ابتدای جنگل
یک رود زلال و خنک و روان از چشمه جاریست...
دخترهای نوجوان نشسته اند دورو برش و طرف میشویند وحرف میزنند.
از آن حرفهای یواشکی که  مادرها هر چه گوش تیز می کنند آخرش سر در نمی آورند چه می گویند.
وسط اینها من دختر ۹ ساله ای شده ام
خیس عرق
خسته و خاکی از بازی
می روم سمت سرچشمه و خمره خمره آب می نوشم.
و خمره خمره به جانم می نشیند آن آب.
و سلام بر حسین می گویم
نه ادبی نقد کردم نه مرورنویسی
فقط توصیف کردم وسط شلوغی های زندگی امروز خمره خواندن را.
و تکرار میکنم زیبایی و عشق در سادگی است نه هیچ چیز دیگر.