یادداشت امیر

        بادبادکی که داشت اوج می‌گرفت ولی سقوط کرد

از همان شروعِ گرم تا ضرباهنگ اصلیِ داستان (تقریبا صفحه ۸۰) که گِرِهِ اساسیِ کل قصه است واقعا عالی بود و آن اتفاق مذکور نیز به شدت دردناک اما قلاب محکمی بود که امیدوارم کرد.
روابط چهار شخصیت اصلی (امیر، حسن و دو پدر) نیز به خوبی پرداخته شده بود و هر اتفاق کوچکی که پشت هم ردیف می‌شد قصه را خوب شکل می‌داد.
از یکی  از مناسبات اجتماعی آن دوران افغانستان(اختلافات پشتون ها و هزاره ها) هم به خوبی و در خدمت داستان استفاده شده بود که همدلی برانگیز بود.
اما متاسفانه بعد از حدودا یک سومِ عالی افتاد در سراشیبیِ سقوط.
برای مثال به چند مورد اشاره میکنم:

به نظرم نویسنده شخصیت ثریا را وارد داستان نمود تا بیشتر از اینکه کارکردِ زیادی در قصه داشته باشد چند شعار و بیانیه در باب جایگاه زن در جامعه افغانستان تقدیم مخاطب دهد. 
من با حرف هایش هیچ مشکل یا مخالفتی ندارم ولی چنان گل‌درشت و شعارگونه زبان به سخن وا می‌کند که از واقع گراییِ موردنظر نویسنده بیرون می‌زند.
یا درمورد مقایسه افغانستان با آمریکا نیز چنین است.

مورد دیگر اینکه متاسفانه به دلیل اینکه کشور افغانستان مدام و پی در پی دچار حملات و مشکلات شده است نویسنده سعی کرده گاهی به زور به همه‌ی این ظلم ها اشاره ای بکند و تقریبا در نیمه دوم کتاب هر اتفاقی نمایانگر ستم هایی است که بر مردم افغانستان گذشته و همین تلاش که در این سیصد و خورده ای صفحه به تمام این مشکلات بپردازد هم قصه را از نفس انداخته هم از واقعی بودن دورش ساخته که ادعای اصلی نویسنده است.

در یکی از اتفاق های مهمِ نزدیک پایان نیز بنا را می‌گذارد بر فیلمفارسی شدن و فردین بازی و این کم رمقیِ قصه گویی مشکل اصلی من با نیمه دوم بود که جدیت اوایل را نداشت.

اما ناراحتیِ اصلیِ من از این است که نویسنده استعدادش را دارد. هم قصه گویی بلد است و هم قلم خوبی دارد؛ برای مثال به یک مورد کوچک اشاره بکنم در موقعیتی بسیار کوتاه جایی که در برنامه‌ی تلویزیونیِ دو مُلایِ افغانستانی بر سر مسائل شرعی مردم با هم بحث می‌کنند با طنزِ تلخِ بسیار ریزی نگاه انتقاد پذیری دارد که از همه‌ی شعار هایش موثرتر است.
اما هرچه با تلاش خود ساخته را ویران می‌کند و مدام آب می‌بندد متاسفانه؛ چند مورد نیز بود که باید میگفتم اما از قلم افتاد.

پایان بندی را به دلیل سادگی و هنرمندی‌ِ بی ادعایش دوست داشتم و باعث شد کمی از ضعف های قبلی را جبران کند. 
در کل خواندنش ضرر ندارد و با قصه‌ی تازه‌ای شما را مواجه می‌سازد اما ابدا شاهکار و فوق‌العاده و بی نظیر نیست. و باید این جمله کلیشه‌ای را بگویم که کتاب های بسیار بهتری برای خواندن وجود دارد.