یادداشت

        همین الان ماده‌ی تاریکو تموم کردم و مطمئن نیستم باید از چی شروع کنم. 
این کتاب با توصیفای ملموس و نثر راحتش، جوری مخاطبو با خودش همراه می‌کنه که به زحمت طی مطالعه زمینش می‌ذاره.
ترجیحا، پیش‌فرض فعلیتون از آثار علمی‌-تخیلی فلسفی و فوق پیچیده رو پیش خودتون نگه دارید و بیشتر با رگه‌های درام و رومنس ترکیبش کنید، این چیزیه که کتاب قراره به شما تحویل بده.
یه نوع داستان امید‌بخش و خوش‌خوان، که در نگاه اول می‌تونست پتانسیل‌های زیادی از اون نظریه برهم‌نهی کوانتومی و اختراع جیسون بیرون بکشه و پیچش‌ها و غافلگیری‌های بیشتری رو در خودش بگنجونه؛
ولی بهتر که بهش فکر می‌کنیم، انگار که سادگی، اقتضای مفاهیم کلی‌شو براورده می‌کنه؛ و اگه نویسنده از این حد بیشتر توی پرگویی و به‌اصطلاح آب‌غوره‌اش (؟) تجاوز می‌کرد، می‌تونست راحت از اون نتیجه‌ی‌اصلی دور بشه.
گرچه به نظرم یه‌سری چیزا توی‌ ابهام موندن، یه سری‌ تشبیه‌ها و اتفاقات، طوری‌که نویسنده به‌قدری توی تک‌تک توصیفاتش غرق شده بود، که جزئیاتو همون‌قدر واقعی و همون‌قدر گاهی بی‌دلیل به تصویر می‌کشید، 
اما شاید همه‌ی اینا هم یک جزءی از دنیای ماده‌ی‌تاریکه، که مثل دنیای اطرافمون، قراره همین‌جوری بگذرن، شاید تصادفی باشن، شاید عمدی باشن، اما بلاخره یه آینده‌ و یه هویتیو می‌سازن که نامردنی باشه.

من شکایتی ندارم، تجربه‌ی خوبی رو باهاش می‌گذرونید، و به واقعیت فکر می‌کنید و شاید هم، کمی به خودتون کم‌تر سخت می‌گیرید.