یادداشت Zolaris

        برادران هاثورن هم تموم شد :(
اول فکر نمی‌کردم به اندازه جلدهای قبل جذاب باشه، اما وقتی جلوتر رفتم فهمیدم این جلد رو هم مثل بقیه‌شون دوست دارم. 
داستان از دیدگاه جیمسون و گریسونه، و چیزی که در طول داستان حس می‌کردم این بود که هردوتاشون سعی در این داشتن چیزایی رو که توی بچگی پیرمرد بهشون می‌گفت رو به طور دیگه به خودشون ثابت کنن.
اینکه به جیمسون می‌گفت تو مثل بقیه برادرات فکر نمی‌کنی، و بزرگ شدن گریسونه به عنوان  « کسی که باید بی‌نقص باشه.»
با خودم فکر می‌کنم چطور می‌شه یه شخصيت انقدر خوب به تصویر کشیده شده باشه؟
درمورد آخر و پایان کتاب هم واقعا چیزی نیست که بگم، فقط بیشتر و بیشتر باعث شد منتظر جلد بعد باشم.