برام به راحتی مشهوده که چرا "وقتی نیچه گریست" بیشتر خونده و دوست داشته میشه.
ولی به نظرم نوشتنِ "درمان شوپنهاور" سخت‌تر بوده و یالوم هنرمندانه‌تر عمل کرده. شخصیت‌ها با مشکلات شخصی‌شون بیشترند و اونقدر خوب برهم‌کنش دارن که انگار داریم نسخه‌ی تبدیل‌شده به متنِ یه گروه‌درمانی واقعی رو میخونیم.
