یادداشت مریم حنطه زاده

        کتاب آمبر براون به کلاس چهارم می رود را که خواندم،  به این فکر می کردم که شوخیهای بی ادبانه و اختلاف فرهنگی آن چندان جالب نیست و ای کاش نمونه ایرانی برای این کتابها باشد.  برای همین هم سراغ کتاب آیدا پیرپور رفتم و حالا با اطمینان میگویم چه بسا و بسیار بهتر است که کسی همان آمبر براون را بخواند تا مثلا کتاب زندگی هچل هفت آیدا پیرپور! 

در آمبر براون، یک پیام بسیار عمیق وجود دارد که لابلای شخصیت پردازی رئال و در عین حال طنز پیچیده شده ولی کتاب ایرانی ما، نه تنها هیچ پیام مثبتی ندارد بلکه پر از بدآموزی های گاها وحشتناکی است که آدم میگوید جوکر دیدن بهتر از خواندن چنین کتابی است!  
حتی در آن خارج ولنگ و باز هم،  خیلی نکات برای کودک زیر دوازده سال نمی آید ولی اینجا بچه درباره شورت پوشیدن پدر و مادرش موقع خواب شوخی می کند و چیزهای....  دیگر،  همه اش دارد با واژگان زشت و توهین آمیز درباره همه کس و همه چیز حرف می زند و اسمش را می گذارد بامزه بازی!  

واقعا جای تاسف است که قلم نویسنده و تصویرسازی‌ها،  در چنین مسیر عبثی (البته لابد پولش خوبه براشون!)  خرج شده.  اگر می، خواهید فقط افتخار کنید که بچه‌ام یک کتاب ۲۰۰ صفحه ای دستش گرفت و خواند و خندید،  بخرید ولی اگر میخواهید شخصیت و سلیقه فرزندتان با کتاب خواندن رشد کند،  انتخاب های  حتی خنده دار خیلی بهتری وجود دارد