داستان از جهت ادبی واقعا قوی است و جملات و نام ها و عبارات قشنگند.  البته که ویراستار خرابش کرده بعضی جاها (مثلا همه ماضی نقلی ها را تبدیل کرده به ماضی ساده!) 

اما پیرنگ داستان قوی نیست و ارتباط و پیچیدگی ارتباط بین بازها و دیو و روباه ها
و همینطور هم نحوه شکست انها

نه خوب بیان شده و نه تأثیرگذاره

تصاویر هم که اصلا خوب نبود
      

        اینکه کتاب درباره شهید طهرانی مقدمه و شخصیت اون رو از زاویه دید تسلیم‌ناپذیری و حل مسأله و حرکت مداوم برای بهترشدن روایت کرده،  خیلی خوبه

اما عدم تطابق بین سن مخاطب و محتوا،  برای کودک آزاردهنده میشه.  یعنی بالاخره باید یه پدر مادری کنارش باشه تا اصل ماجرا و خیلی سوالات دیگه رو براش توضیح بده چون مخاطب ۶ تا ۱۰ سال این کتاب،  بسیاری از زمینه های داستان رو اصلا نمی دونه چیه.  باید درباره شاه و جنگ و موشک و...  توضیح بدی برای این سن.  برای مخاطب بالای ۹ سال هم چون خیلی ساده است و داستان پردازی خاص و پر جزییاتی نداره،  چندان جالب نیست.  

نکته دیگه‌ای که نویسنده دقت نکرده،  قرار دادن برشهایی از زندگی شهید هست که ممکنه باعث الگوگیری غلط و نادرست بشه...  اونجا که میگه نارنجک دستی درست می کرد و سمت مأمورای شاه می انداخت...  فکر نکنید که با یه کلمه بدجنس کنار شاه،  مسئله برای کودک حل میشه و اون از خطرات این کار و شرایط حمله به دیگران و...  چیزی می فهمه.  این بخش نباید در کتاب می‌آمد

نکته بعدی که بی‌دقتی ناشر هست،  جابجایی تصاویر چند صفحه هست؛  صفحات ۱۵ تا ۱۹، متن و تصویر با هم همخوانی ندارند و مشخص است اشتباه شده است.  برای همین کودک متوجه نمی شود چرا وقتی دارد درباره صحبت با فرمانده می خواند،  عکس هواپیما توی صفحه است! 


خلاصه اینکه کار قابل توجه و رو به جلوئی است ولی به دلیل اینکه نویسنده و ناشر،  تجربه کودک زیادی نداشته‌اند،  بی دقتی هایی صورت گرفته که ارزش کار رو پایین میاره.  
      

        نقاشی‌ها و نوشتار کتاب خیلی زیبا و عالی بود
ولی پایان داستان که دیگه همه با روباه مادر هم دوست شدند و خوابیدند رو دمش،  دیگه زیاده روی بود و کودک رو دچار خطای شناختی می‌کرد (آیا همه ترسها و فاصله گرفتنها بی‌دلیل است؟  معلومه که نه!) 
      

        تصاویر کتاب بیشتر آزاردهنده بود تا بامزه؛ شلوغی نقاشی‌ها و سه رنگ بودن آن،  به جای جذابیت و ایجاد حس کشف،  باعث از بین بردن لحن طنز برخی صفحات کرده بود.  متن کتاب نسبتا خوب بود ولی از نیمه دوم که اتفاقا بخش فناورانه ماجرا بود و می‌توانست اطلاعات جالب و قابل توجهی به مخاطب بدهد،  دچار بی حوصلگی شده بود و تو چند صفحه و توضیح واضحات،  سر و ته سوژه را هم آورده بود.  

در مجموع،  کار خوبی از آب درنیامده و نه در محتوا و نه در تصویرگری،  خیلی خیلی عقب تر از نمونه های علمی تاریخی ترجمه است.  
      

        کتاب آمبر براون به کلاس چهارم می رود را که خواندم،  به این فکر می کردم که شوخیهای بی ادبانه و اختلاف فرهنگی آن چندان جالب نیست و ای کاش نمونه ایرانی برای این کتابها باشد.  برای همین هم سراغ کتاب آیدا پیرپور رفتم و حالا با اطمینان میگویم چه بسا و بسیار بهتر است که کسی همان آمبر براون را بخواند تا مثلا کتاب زندگی هچل هفت آیدا پیرپور! 

در آمبر براون، یک پیام بسیار عمیق وجود دارد که لابلای شخصیت پردازی رئال و در عین حال طنز پیچیده شده ولی کتاب ایرانی ما، نه تنها هیچ پیام مثبتی ندارد بلکه پر از بدآموزی های گاها وحشتناکی است که آدم میگوید جوکر دیدن بهتر از خواندن چنین کتابی است!  
حتی در آن خارج ولنگ و باز هم،  خیلی نکات برای کودک زیر دوازده سال نمی آید ولی اینجا بچه درباره شورت پوشیدن پدر و مادرش موقع خواب شوخی می کند و چیزهای....  دیگر،  همه اش دارد با واژگان زشت و توهین آمیز درباره همه کس و همه چیز حرف می زند و اسمش را می گذارد بامزه بازی!  

واقعا جای تاسف است که قلم نویسنده و تصویرسازی‌ها،  در چنین مسیر عبثی (البته لابد پولش خوبه براشون!)  خرج شده.  اگر می، خواهید فقط افتخار کنید که بچه‌ام یک کتاب ۲۰۰ صفحه ای دستش گرفت و خواند و خندید،  بخرید ولی اگر میخواهید شخصیت و سلیقه فرزندتان با کتاب خواندن رشد کند،  انتخاب های  حتی خنده دار خیلی بهتری وجود دارد
      

        کتاب ایده سرراستی دارد و به نطرم به همین خاطر و البته اتفاقات جالبش،  برای بچه های ۷ تا ده ساله خیلی جالب است.  یادم است دختر هفت ساله ام وقتی آن را خواند،  خیلی هیجان زده شده بود و برایم تعریف کرد.  هم موضوع و مشکلش ماملا برایش ملموس بود و هم اتفاقات همراه با تخیل و طنزش برایش بامزه آمده بود.  همین هم پیام روراست داستان رو جذاب می کرد.  برای این سن،  برخلاف بزرگترها،  پیام غیرمستقیم چندان فایده ندارد. 

متاسفانه ترجمه کتاب و تصاویرش خوب و جذاب نیست و همین باعث کم شدن امتیازش شد.  
      

        یک کتاب برای نوخوانها

ماجراهایش جذابیت و  طنز  زیادی نداشت.  ولی  دوتا ویژگی خوب داشت؛  بی‌ادبانه نبود و برخلاف مشابهانش، معلمها را مسخره نمی کرد. دوم اینکه حالت واقعی داشت و به روحیه بچه‌های  ۷تا ۱۰ سال و تصوراتشون میخورد.  

گزینه خوبی برای علاقه‌مند کردن بچه‌هاا به کتابخوانی است ولی جز  شیطنت بچه‌مدرسه‌ای‌ها،  مضمون خاصی نداشت. 
      

        نقطه قوت کتاب،  ایده و قلم روان و طنز نویسنده بود که بار اصلی کتاب رو برداشته بود

ولی بهتر بود پرداخت رو با تفصیل بیشتری انجام می داد تا حجم کتاب و ماجراها،  به سطح و حجم کتابخوانی بچه‌های متوسطه اول نزدیکتر بشه.  با این حجم کم،  تعداد کمتری تو این سن،  کتابو برای خوندن انتخاب می کنند.  

ولی بخونید،  بامزه است