یادداشت فهیمه پورمحمدی

        خردم کن از آن تریلرهای پادآرمان‌شهری است مخصوص تین‌ایجرها. تقریباً مربوط به زمانی که کتاب‌های این‌چنینی محبوب شده بودند و خواننده داشتند: کتاب‌هایی مثل عطش مبارزه (hunger games)، دونده هزارتو (maze runner)، سنت شکن (divergent) و خیلی‌های دیگر. 
داستان در آینده‌ای اتفاق می‌افتد که انسان‌ها حسابی کره‌ی زمین را به فنا داده‌اند؛ آب و هوا به هم ریخته، محیط زیست از بین رفته، حیوانات در حال مرگند و غذا نایاب شده. این وسط «سازمان» ظهور می‌کند و قول می‌دهد همه‌چیز را سروسامان دهد، اما به محض اینکه قدرت را به دست می‌گیرد، آن روی خودش را نشان می‌دهد و تبدیل می‌شود به بزرگ‌ترین مشکل کره‌ی زمین. داستان در مورد دختر 17 ساله‌ای است به نام جولیت که تنها با دست زدن به دیگران می‌تواند آن‌ها را بکشد و به همین خاطر در جایی دور از دیگران نگهداری می‌شود...
من سال‌ها بود که قصد داشتم این کتاب را بخوانم، به خاطر اینکه نویسنده‌اش یک ایرانی-آمریکایی به نام طاهره مافی است. هفته‌ی پیش خیلی اتفاقی در کتابفروشی دیدم و خریدمش و بلافاصله شروع کردم به خواندن. دو سوم ابتدایی کتاب چنگی به دل نمی‌زند، اما یک سوم آخر واقعا جذاب و پرکشش است. انقدر که اول مطمئن نبودم مجموعه ارزش خواندن را داشته باشد، اما الان واقعا مشتاقم بدانم آخرش چه می‌شود. 
البته بدانید که کتاب مناسب تین‌ایجرهاست، از سه شخصیت اصلی، دو تایشان 17 ساله‌اند و یکی 19 ساله و این لمس مرگبار جولیت هم مانع ایجاد مثلث‌های عشقی نمی‌شود! اما به هر حال، دوست دارم بدانم آخرش چه می‌شود.