یادداشت آرزو حسام

        کتاب موضوع جدید و جالبی داشت، سفر ۴۲ روزه ی اگزویه دو مستر به دور اتاقش که اجازه ی خروج از اون رو نداره.
این کتاب در سال ۱۷۹۴ نوشته شده و متنش هنوز هم گیراس، و طنز نویسنده در حال حاضر هم درک می شه.
خوندن این کتاب جیبی و کم حجم برای من خیلی طول کشید به دو دلیل. یکی این که نویسنده تلاش کرده متن منسجم باشه و از توضیحات ابتدای هر فصل کاملا مشخصه، اما با وجود این تلاش، پراکنده گویی های زیادی در کتاب دیده می شه که برای من به شدت خسته کننده بود و باعث می شد کتاب رو کنار بذارم. اما بدتر از اون ترجمه ی ثقیل و سنگین احمد پرهیزی بود که با وجود حرفه ای و دقیق بودن باعث می شد من تمام توجه م رو معطوف ترجمه و یافتن معنی کلمات کنم تا داستان اصلی؛ و این قضیه برای من که خیلی تخصصی ادبیات نخوندم، هم خسته کننده بود هم وقت گیر.
از متن کتاب:
-در روال همیشگی طبیعت، مرگ مردی نازکدل در حلقه ی دوستان سوگوار و جان باختن پروانه ای یخ زده از سوز بامدادی در کاسه ی یک گل چیزی نیست جز دو لحظه ی همسان، همین و بس. آدمی خود هیچ نیست جز شبحی و سایه ای، بخاری که در هوا ناپدید می شود...