یادداشت نعیمک

        این کتاب‌ها را دوست ندارم و دوست دارم. بستگی به این دارد که چقدر جادویی نوشته شده باشند و چقدر به آن کتاب‌های معنوی نزدیک باشند. کتاب هر دوتایش هست و برای همین ایده را دوست ندارم. قصه‌هایی که از اول یک جور معنوی بودن دارند و آدم‌ها و دنیا به آنی عوض می‌شود اما خود داستان جالب است و مهم‌تر اینکه در کنار تصاویر روایت می‌شود. یعنی این کلمات هستند که به تصویر کمک می‌کنند و نه برعکس. تصویرگری حسی از جادویی بودن دارد. شبیه زمانی از روز یا شب که همه‌چیز باحال‌تر است. شبیه خواب یا رویا و هر ورقی که می‌زنیم این حس خوب همراه‌مان هست. رازی که دوست داریم کشف کنیم اما عجله‌ای هم برایش نداریم چون ما هم همراه روایت و مردم شهر هستیم و داریم از این لحظات لذت می‌بریم.