یادداشت طاها رجبی

        جنس نگاه حامد عسکری به عاشقانه‌ها رو دوست داشتم و همین باعث شد که کتاب رو بخونم.

کتاب کتاب شیرینیه، عاشقانه‌ی کتاب همون طور که نویسنده خواسته واقعا ایرانی در اومده. صفحه‌آرایی جذابش واقعا حس خوندن نامه می‌ده. نوع نگارش قاجاری کتاب هم خیلی بامزه بود. همینا باعث شد تا توی سه ساعت تقریبا کتاب از دستم رها نشه و بخونمش.
اما همین که رسیدم به آخر کتاب شوکه شدم. همین؟! یعنی واقعا این همه خوندم که اینجوری شه؟! کتاب خیلی کشش داشت اما پایان کتاب واقعا بد بود. احساس می‌کنم به همون صحبت مقدمه‌ای نویسنده و اظهار ناتوانی از نوشتن نثر برمی‌گرده، چون واقعا داستان سر و ته نداشت و شاعرانگی کتاب به نویسندگی‌ش غالب بود. (تنها علت کشش کتاب هم همین شاعرانگی بود و گرنه داستان که کاملا الکن بود.)
در کل کتابی نیست که بگم نباید خوند، کتابیه که می‌شه هر روز  لای ناملایمات زندگی یکی دو تا نامه ازش خوند و رقیق‌تر شد. اما نباید خیلی انتظار قصه! ازش داشته باشید‌.