یادداشت مجتبی شاهسون

        دانلد ریچی را می‌توان یکی از منتقدانی دانست که بیش از هر شخص دیگری آکیرا کوروساوا، کارگردان ژاپنی سرشناس را شناخته است. او با همکاری جون ملن کتابی را در ارتباط با این کارگردان مشهور به رشته تحریر دراورده است که توضیح مفصلی از آثار اوست. 
دانلد ریچی هر فصل از این کتاب را، به یکی از فیلم‌های کارنامه هنری آکیرا کوروساوا اختصاص داده است. او در ابتدای هر فصل، داستان فیلم را یکبار روایت می‌کند. سپس آغاز به نقد و بررسی هرکدام ازین آثار می‌کند. این نقد و بررسی شامل اندکی تحلیل محتوایی و کیفی است اما عمده این مباحث به مباحث فرمی اثار او اختصاص یافته است. علاوه براین‌ها، دانلد ریچی در هر فصل، تمامی نقل قول‌ها یا داستان‌هایی که در جریان ساخت فیلم یا پیش و پس از آن درارتباط با آن اثر رخ داده و اطلاع یافته است را به مخاطبش ارائه می‌کند. بدین ترتیب، هر فصل توضیح بسیار مفصل و تقریبا کاملی است که در ارتباط با هر فیلم این کارگردان ارائه شده و در کنار آن، تصاویر متعددی از مهم‌ترین سکانس‌ها و صحنه‌های فیلم نیز تهیه شده و در کنار متن قرار گرفته است. 
با وجود غلبه مباحث فرمی، در بسیاری از بخش‌های کتاب مباحث فرمی برای فهم محتوا عنوان شده است. به عبارتی، دانلد ریچی می‌خواهد نشان دهد که در آثار آکیرا کوروساوا چطور دوربین و فرم برای انتقال محتوا به کار گرفته می‌شوند. به طور مثال، دانلد ریچی نشان می‌دهد که چطور دوربین در آثار کوروساوا با دور شدن احساس انزوا ایجاد می‌کند و چطور با نزدیک شدن احساس همدردی را برمی‌انگیزاند. بنابراین محتوای آثار کوروساوا، به درستی با فرم منتقل می‌شود. عمده محتوایی که در آثار این کارگردان مطرح شده و دانلد ریچی بیشتر تمرکزش را بر آن گذاشته است، محتوای روانشناختی است. شخصیت‌های آثار کوروساوا به عنوان یک واحد" فردیت"، دچار بحران‌های هویتی و معنایی می‌شوند و توجه بیشتر دانلد ریچی در نقد آثار کوروساوا، معطوف به همین مسئله بوده است.