یادداشت سارا مستغاثی

        چند وقت پیش در جایی مطلبی خواندم با این مضمون که "ظهور نزدیک است". شب بود و فکر می کنم آدم ها شب راحت تر باور می کنند...نمی دانم به این دلیل بود یا دلیلی دیگر که من کاملا باور کردم. الان دیگر آن حس را ندارم. اولین چیزی که آن موقع به ذهنم آمد این بود که خیلی زود است...من هنوز آماده نیستم. بعد تک تک برنامه هایی که برای آینده ام ریختم، جلوی چشمم آمد.
الان که به آن موقعیت فکر می کنم از خودم خجالت می کشم. مگر قرار نیست ما به معنای واقعی کلمه منتظر باشیم؟ مگر فرد منتظر تمام زندگی اش نباید تحت تاثیر این اصل باشد؟ مگر نباید باور داشته باشد که با ظهور دیگر به این آرزوهای بچه گانه ی ما نیازی نیست؟
 و تمام چیزی هم که "کمی دیرتر" می خواست بگوید، همین بود : با همه ی ادعاهایی که داریم، ما هنوز آماده نیستم!!!