یادداشت احمدرضا اکرمی

        عجب داستان خوبی بود. از لحظه لحظه اش لذت بردم. مخصوصا شخصیت پردازی فاما فامیچ خیلی عالی ترسیم شده بود. بعضی از لحظه‌های داستان از شخصیت‌ها اعصابم خورد می‌شد مخصوصا دایی که به راحتی اجازه می‌داد توهین بهش کنند و فکر می‌کرد حتی لایق این توهین هاست.
الان نظرم اینه که فرصت مجددی دست داد حتما دوباره می‌خونم این کتاب رو اما هنوز کتاب‌های اصلی داستایفسکی رو نخوندم شاید بعدا نظرم عوض بشه.