یادداشت like the moon

        بگذار بادها بوزند رفیق
بگذار برف سنگینی ببارد
بگذار ستاره ها سقوط کنند رفیق
ما به دعوت جواب می دهیم
بگذار تاریکی بیاید رفیق
نپرس که از کجا آمده است
بعد از پایان جنگ رفیق
سپیده دم را خواهیم دید
مدت ها بود مجموعه کتابی نخونده بودم که انقدر عواطف من رو درگیر کنه. به معنای واقعی کلمه من با این کتاب ها عصبانی می شدم ، به شوخی های گاه و بی گاه کتاب می خندیدم، نگران می شدم و استرس می کشیدم و قلبم مالامال از حس شعف می شد.
جهان کتاب ها هر جلد تاریک تر می شد و مشکلات بزرگ تر می شدن اما همزمان شخصیت ها تغییر می کردن و مطابق با شرایط اونقدر بی نظیر می شدن که به تک تک شون افتخار می کردی.
اینجا با جارون آرتولیوس ایکبرت طرفیم، پسری که به نظرم یکی از خاص ترین و جذاب ترین کاراکتر های کتابی ایه که تا به حال شناختم. کسی که تو بچگی رانده شدن از همه جا و نادیده گرفته شدن رو از اعماق وجودش درک کرد اما وقتی زمانش رسید آماده بود تا برگرده و وظایفش رو با جون و دل به عهده بگیره. پسری که نادیده گرفته شد، تحقیر شد، و هیچ کس اون رو در مقام پادشاه جدی نگرفت اما تمام زندگیش رو به خطر انداخت تا کشورش رو نجات بده و دل مردمش رو به دست بیاره.
جارون خودِ خود مفهوم جسارته. جسارت و شجاعتی که بیشتر مواقع عین دیوونگی بود اما فقط خودش بود که می فهمید بهترین راه هم بود و تنها خودش هم بود که حاضر بود تمام ریسک ها و خطر هاش رو بپذیره.
جلد سوم رو بی نهایت دوست داشتم. این جلد پر از جنگ های خونینی بود که قلب آدم ها رو به هم نزدیک کرد، مردم رو به اتحادی عمیق با خودشون و پادشاهی شون رسوند. کتابی که ما درش اوج فداکاری و عشق رو دیدیم به قول جارون که می گفت: قربانی کردن خود برای نجات جان افراد دیگر نقطه ی اوج نمایش عشق بود.
عشقی که بارها جارون به دیگران داد ، ایموجین، توبیاس و رودین هم بارها نشونش دادن.
و یکی دیگی از بهترین ویژگی کتاب ها؟ همیشه منتظر باشین تا چیزی غافلگیرتون کنه و هشدار: زیاد متن هایی که اینور و اونور ازش هست رو نخونید و سراغ عکس ها و میم هاش نرید که مثل من حسابی اسپویل می شید.
خلاصه که من با سه گانه ی صعود زندگی کردم🫠🥹 ممنون از دوست عزیزی که ترغیبم کرد بخونمش