یادداشت ملیکا خوش‌نژاد

        شاید عجیب باشد که بعد از ۷-۸ سال، بعد از آشنایی بیشتر با شوپنهاور دوباره فرصتی شد تا این کتاب را بخوانم و این بار با فهم عمیق‌تر فلسفه‌ی او بتوانم از منظر روان‌شناسانه بیشتر به او و اندیشه‌های ژرف و عزیز و عجیب و غریبش فکر کنم. حالا که درمان و گروه‌درمانی یکی از دغدغه‌های اصلی زندگی‌ام شده است، نسبت به چند سال پیش که اولین بار خواندمش، این بار این کتاب برایم آورده‌هایی بسیار بیشتری داشت. اما همچنان فکر می‌کنم اروین یالوم شاید آن‌قدری که درمانگر خوبی است، نویسنده‌ی خوبی نباشد و اصلاً نباید به‌شکل اثری ادبی به آثار داستانی‌اش نگاه کرد و صدالبته برای شناخت فلسفه‌ی شوپنهاور این کتاب به هیچ‌وجه مناسب و کافی نیست و حتی شاید رویکردی نسبتاً تقلیل‌گرایانه به آن داشته باشد. اما برای شناخت روند گروه‌درمانی خیلی خوب و کمک‌کننده بود.