یادداشت فاطمه سلیمانی ازندریانی

        حسینِ علی
انتخاب نام کتاب به تنهایی برای تیتر یک یادداشت شاید انتخاب درستی نباشد. اما چه عنوان دیگری می¬شود به این نام و عبارت باشکوه اضافه کرد؟ آیا «حسینِ علی» خود به تنهایی دریایی از حرف نیست؟ شاید این عبارت برگرفته از شعرِ شهریار است:« به جز از علی که آرد پسری ابوالعجایب  که علم کند به عالم شهدای کربلا را»  
علم کردن شهدای کربلا به عالم اگر عظیم¬ترین قیام و برپاخاستن نیست پس چیست؟ این قیام عظیم را نسل¬ها پی¬درپی و سینه¬به¬سینه برای هم نقل کردند. این نقالی¬ها را نه فقط در سینه که بر ورق¬های کاغذ نیز مکتوب کردند. اما هرچه نوشتند موفق نشدند که عظمت آن قیام را کامل و جامع به تصویر بکشند. نسل¬های مختلف هرکدام به شیوه¬ئ خود آنچه پیش از آنها نوشته شده بود را تکرار کردند اما این مکتوبات هیچ¬وقت تکراری نشدند که در هر کدام رمز و رازی نهفته بود. و هرکدام از زاویه¬ای تازه به واقعه نگاه می¬کرد و با زبان خاص خود واقعه را روایت می¬کرد. گرچه به خاطر شکوه و عظمت ماجرا هرچه در وصفش نوشته شود خواندنی است اما طبیعی است که برخی از برخی دیگر برتر باشند. یکی به خاطر روایت جزئی¬تر، یکی به دلیل زاویه¬ئ دید بکر، یکی به دلیل تکنیک و دیگری به خاطر نثر و زبان خاص. نثر و زبان شاید مهم¬ترین ویژگی کتابِ «حسینِ علی» باشد. مؤلف کتاب «م¬_مؤید» برای روایت این کتاب از نثری کهن بهره برده. اما نه نثری همچون تذکره¬الاولیا یا تاریخ بیهقی. او در این کتاب دست به واژه¬سازی زده. واژه¬هایی که نشان از غنای زبان فارسی دارند.