یادداشت نگار زرگر

        تو مقدمه‌ی کتاب از قول شاملو اومده که اشکال کار پرویز شاپور اینه که به یه موضوع پیله می‌کنه و آدم رو خسته می‌کنه. تو زندگی‌م این‌قدر با کسی موافق نبوده‌م! اگر اسم این کتاب بود چرک‌نویس کاریکلماتورهای پرویز شاپور، خب آدم انتظار داشت یک میلیون نسخه از یه جمله ببینه تا نویسنده بالاخره به اونی که می‌خواد برسه. ولی «کتاب» قراره پالایش شده باشه. می‌شد بیست تا کاریکلماتور ناب از این دویست و خرده‌ای صفحه درآورد، با چند تا از بهترین اتودها توی یه کتاب جمع‌وجورتر چاپ کرد و نتیجه‌ی خیلی باکیفیت‌تری داشت. بیشتر ایده‌های اولیه خیلی باحالن اگر بارها و بارها و بارها جلو چشم آدم تکرار نشن.
ولی کاش می‌شد یه پنج امتیاز جداگانه به مقدمه‌ی کامیار بدم. :)))))