اصولا از تمام کردن داستان های طولانی حسی بین خوشحلی و غم دارم درست مثل وقتی که از یک سفر زیبا و جذاب برمیگردم خانه،  اما کلیدر یک سفر معمولی نبود؛ سفری بود  همراه با مردی که شخصیت پردازی را خوب بلد است، شخصیت های داستان هایش را نه خیلی مقدس توصیف می کند و نه خالی از انسانیت. من در پایان این سفر شیفته دولت آبادی نشدم اما قدر آن انگشت هایی را که در راه نوشتن فرسوده شده است بیش از پیش می دانم 
فقط کاش دولت آبادی کمتر از توده زخم خورده تاریخ رنجور بود.....