حسودی می کنم به خانم آسترید به رهایی و هوشیاری که در قلمش موج می زنه .
نویسنده ای ندیدم و نمی شناسم که زندگی پس از مرگ رو که ظلم و آزادی و عدالت رو اینقدر جذاب برای نوجوان نوشته باشه ..
یوناتان چقدر منو یاد شهدا انداخت .چقدر دره گل سرخ شبیه فلسطین بود .
ممنون خانم آسترید ممنون خیلی زیاد .
