یادداشت امیررضا سعیدی‌نجات

        بسم الله 

جنس داستان‌های کتاب دقیقاً شبیه روایت‌های خود حاج حسین یکتاست. تفاوت آنچنانی ندارد. فقط بسیار خنده‌اش بیشتر است.

این کتاب هم مثل کتاب‌های خاطرات شفاهی دیگر پر است از وقایعی که به درد مخاطب عمومی نمی‌خورد و شاید اگر حذف می‌شد به چابکی کتاب می‌افزود.

جدیداً با نقطه گذاری‌های خوبی در کتاب‌های دفاع مقدسی روبرو هستیم که طراوت و هیجان وایت را بیشتر می‌کند. داستان از یک رفیق قدیمی و ارتباط حاج حسین با او شروع می‌شود و کم کم پیش می‌رویم و این رفاقت ادامه پیدا می‌کند و در گوشه گوشه کتاب خود را نشان می‌دهد تا به لحظه شهادت آن رفیق می‌رسد. سپس داستان حاج حسین ادامه پیدا می‌کند اما باز هم در جای جای آن حسین یکتاست و یاد رفیق قدیمی که در گوشه گوشه شهر او را می‌بیند. و حسرت جاماندگی که نُقلِ خاطره گویی جاماندگان است.