یادداشت نعیمک

        چه باید گفت؟ انتظار چنین چیزی را نداشتم. اگر بگویم شاهکار کم‌لطفی در حق کتاب کردم. بگذارید اول یک چیزی را بگویم. «خشم و هیاهو» کتاب ساده‌ای نیست پس اگر حوصله‌ی خواندن و کشف رمزها را ندارید. مثل هر کتابی اگر هم تا آخر عمر نخواندید هیچ اتفاقی نمی‌افتد. بله، این کتاب تجربه‌ای بی‌نظیر است اما گول کتاب‌خوان‌های شبه‌منورالفکر را نخورید که با خواندن آثاری از این دست سوادشان را به رخ ما می‌کشند. 
فاکنر در این کتاب روایت یک خانواده را از زبان چند نفر بیان می‌کند و خب، هر کدام هم بیان خودشان را دارند. کتاب را با یک بار خواندن نمی‌شود فهمید و من برای کشف رمزها به اینترنت رفتم تا بفهمم کی به کی و چی به چی است. مهم‌تر از روایت فرمی است که فاکنر برای بیان این داستان انتخاب می‌کند. فرم داستان و کشف لحظات گنگ لذت‌بخش است. روایت‌ها مدام در هم می‌پیچند و لحظاتی از گذشته و حال کنار هم می‌آیند و در نهایت با روایت آخر پازل این خانواده‌ی بخت‌برگشته کامل می‌‌شود. این کتاب برای کسانی که به فرم و فی‌نفسه خود نوشتن و کلمات علاقه دارند یا کلمه برایشان تقدس دارد بسیار لذت‌بخش است.
پیشنهاد می‌کنم کتاب را به شیوهۀ معمول نخوانید و کم‌کم با آن کنار بیایید. اگر هم خواندید و چیزی سردرنیاوردید و گذاشتید کنار هیچ عیبی ندارید. ولی سعی کنید روزگار دیگری دوباره به آن سر بزنید. من هم همین کار را با کتاب دیگر فاکنر «برخیز ای موسی» کردم و هنوز برای بار دوم پیشش نرفتم.