یادداشت نگین حسینی

        وقتی داشتم  نقدر های این کتاب را میخوندیم فهمیدم که کاملا میشه گفت این کتاب  بشدت سلیقه ای  کتابی که پنجاه درصد اونو دوست داشتن و پنجاه درصد از اون به عنوان مضخرف ترین اثر یادت میکنند  من؟ راستش قبل از اینکه این متنو را بنویسم رفتم و کلی نقد و نظرات مردم  را خوندم  داشتم می نوشتم که کتاب انچنان خوبی نبود و من دوسش نداشتم ولی  داستان را توی ذهنم مرور کردم   حال های که وقتی داشتم این کتابو میخوندم و پایانی که براش حدس زده بودم و متن را پاک کردم  من وقتی  تیمارستان اتیش گرفت گریه کردم  وقتی فهمیدم  ارمان دیوانه نبود شوکه شدم وقتی رسیدم به اونجایی که دکتر پارسا گفت کسی پشت تلفن نیست و اون خانم  وجود نداره بی صدا اشک ریختم  و برای پایان شگفت زده شدم  و برای   ارمان و... این کتاب  باعث شد من گریه کنم بخندم شوکه بشم و... پس فارق  از اینکه شاید خیلی از ادم ها از این داستان خوششون نیاد  من این کتاب را دوست داشتم  ( البته اضافه کنم که متن ها خیلی ساده نوشته شده بود به جز  اون چند تایی از جمله ها که مفهوم عمیق و زیبایی داشت ) با احترام به تمام کسانی که این کتاب را دوست نداشتن