یادداشت هومن

        «از آنجا که دایره‌ی فکرِ عده‌ای از دایره‌ی همین مسجد تجاوز نمی‌کند و جولان و گسترش ندارد، وقتی گفته می‌شود ″اَکلِ سُحت″ -یعنی حرام‌خواری- دیگر آن دایره‌ی بزرگِ حرام‌خواری وغارت‌گری به نظر نمی‌آید که یک سرمایه‌ی بزرگ را می‌بلعند؛ بیت‌المال را اختلاس می‌کنند؛ نفتِ ما را می‌خورند و اندکی که به صندوقِ دولت می‌ریزد خدا می‌داند کجا مصرف می‌شود. منکرِ وحشتناک و خطرناک‌ترینِ منکرات همین است
...
اگر امر به معروف و نهى از منکر اجرا شود، ظَلَمه و عُمّالشان نمی‌توانند اموالِ مردم را بگیرند و به میلِ خود صرف کنند و مالیات‌هاى مردم را تلف نمایند. عمده‌ی وجوبِ امر به معروف و نهى از منکر براى این امور است. ما امر به معروف و نهى از منکر را در دایره‌ی کوچکى قرار داده و به مواردى که ضررش براى خودِ افرادى‌است که مرتکب می‌شوند یا ترک مى‏‌کنند، محصور ساخته‏‌ایم. در اذهانِ ما فرو رفته که ″منکرات″ فقط همین‌هایى هستند که هر روز مى‏‌بینیم یا مى‏‌شنویم. مثلًا فلان قهوه‌خانه کارِ خلافى را مرتکب شد یا در وسطِ بازار کسى روزه خورد، منکرات مى‏‌باشند ولى به آن منکراتِ بزرگ توجه نداریم.»

برشی از متن کتاب.

https://hooman.bio.link/