یادداشت نغمه رحیمی‌پور

        هم برای بزرگتر‌ها کتاب تفکربرانگیزیه و هم برای بچه‌ها.
حسرت‌هایمان ما را از دیدن واقعیت محروم می‌کند و تخیلاتی که منطقی برایشان وجود ندارد هم به خودمان آسیب می‌زند و هم به دیگران.
از جایی باید شروع کرد و با دنیای واقعی روبه‌رو شد.
چه چیزی باعث می‌شود از پیله‌ای که بر خود تنیدیم خارج شویم؟ برای دخترک داستان، به اوج رسیدن حسرت عامل می‌شود، خوب بود دلیل بهتری پیدا می‌کرد که رشد شخصیت را هم نشان بدهد.
برای ما این نقطه‌ی شروع کجاست. داستان کمکی به این سوال نمی‌کند و راهکار عملی ارائه نمی‌کند.

پ‌.ن۱: تصاویر از نگاه منِ بزرگسال زیبا بود ولی آیا برای بچه‌ها هم جذاب است؟
پ.ن۲: نويسنده و تصویرگر متفاوتند و هماهنگی‌شون خیلی خوب بود.