این کتاب آقای اروین د یالوم رو بیشتر از «وقتی نیچه گریست» دوست داشتم، داستان های نسبتا کوتاه با مکالمات پرمفهوم!
همین باعث شد نسبت به بقیه کتاب‌های نویسنده کنجکاو بشم.
چند روزی میشه که تمومش کردم اما دلم نمیاد روی قفسه کتاب ها بذارمش چون احساس میکنم یکبار خوندنش کافی نیست .
