یادداشت کیارش وفایی

        «من او» یکی از بهترین رمان‌هایی ست که در ادبیات معاصر ایران خوانده و شناخته‌ام. شاید بتوان گفت اهمیت این انتخاب در تمام عناصر یک روایت، یک درام و البته شیوه نوآورانه جهت تصویرسازی جاری و ساری است.
حال از نگاه دیگر باید اشاره داشت که نویسنده در مقام راوی جزئیات را به یکدیگر پیوند و سپس صیقل داده و همه چیز را مدنظر گرفته است تا بتواند مخاطب را از صفحه اول تا صفحه آخر با خود همراه سازد. نویسنده می‌کوشد آجر به آجر مخاطب بداند که اتفاق‌ها، رویدادها و سایر مشتقات چگونه و چرا کنار یکدیگر مرتب شده است. لذا این تیزهوشی و کنجکاوی و حتی خواسته درونی نویسنده ، کاربردی دراماتیک هم دارد و معنای آن را می‌دهد که ریتم با نوسان‌های عمدی پیش می‌رود.
نکته دیگر هم که زمان خواندن حائز اهمیت می‌شود، آن است که در این اثر از فرم و محتوا، شخصیت پردازی ها، جغرافیای مکانی و تاریخی با رونمایی از آداب و معاشرت زمان مشخص شده در درام یکسانی و همخوانی دارد.
اشاره به آداب و معاشرت زمان مشخص اثر که از طریق رفتار و کردار شخصیت‌ها به مخاطب بازتاب داده می‌شود یکی از چندین و چند مزیتی است که اثر را خواندنی، قابل درک و البته دوست‌داشتنی می‌کند.

طراحی هر کدام از شخصیت‌ها به مراتب شناسنامه‌ای اختصاصی را در بر می‌گیرد تا مخاطب همچون نقشه راه آن را فهم کرده و برای کشف و شهود همراه داشته باشد. جابجایی مولفه زمان نیز از دیگر کارکردهای مطرح در «من او» است که شخصیت‌های اصلی از زاوایای مختلف که در آن قرار می‌گیرند گاهی در موضع کنش و زمانی در وادی واکنش هستند. 
حال در این میان، مخاطب بعنوان شاهد عینی همه چیز را درک و ثبت می‌کند. 
در نهایت اینکه، «من او» با قلم «رضا امیرخانی» اثری به جد قابل توجه است که هنرمندان عرصه تصویر می‌توانند آن را در مدیوم فیلمی سینمایی یا سریالی جذاب پیش روی علاقه‌مندان قرار بدهند.  
البته که این اثر حتی می‌تواند کتاب صوتی شنیدنی هم باشد.

و دیگر هیچ