یادداشت کوثر مبینی

        در درون هر انسان، خدای کشتاری پنهان است؛
خدای خاموشی که لبخند تمدن را می‌شکند،
که در سکوتِ رفتارهای متمدنانه،
چنگال‌های خود را نهان می‌دارد.
او خشم را در لایه‌های پنهان روح ما می‌کارد،
و وقتی نقاب‌ها فرو می‌افتند،
با خنده‌ای سرد، به بازیِ مرگ‌آور می‌آید.
خدای کشتار، نه یک افسانه، بلکه حقیقتِ بی‌رحمِ انسان است؛
خدایی که در هر گفت‌وگو، در هر لبخند،
منتظر لحظه‌ی رهایی‌ست تا جهان را به آتش بکشد.

«ورونیک، همه کار هایی رو که انجام میدن به دلیل علاقه‌ایه که به خودشون دارن نه به کسی دیگه؟ همه‌مون دلمون می‌خواد اینجوری فکر کنیم که همه چیز می‌تونه بهتر بشه، و آدما بتونن کار‌ها رو بدون فقط در نظر گرفتن خودشون انجام بدن. آیا یه چنین چیزی، حرکتی وجود داره؟»