یادداشت ملیکا خوش‌نژاد
1401/12/23
خیلی عجیبه که بیش از دو هزار سال پیش در یونان نوع یگانه‌ای از هنر نمایشی به نام تراژدی وجود داشته که هنوز که هنوزه بی‌نهایت مهمه و فیلسوفا و نویسنده‌ها و هنرمندای زیادی هنوز درگیر اینن که چی بوده در تراژدی که چنین عمیق تأثیرگذار بوده و آیا گونه‌ای زایش تراژدی در عصر ما ممکنه یا نه. آیا نمایشنامه‌های شکسپیر هم تراژدی‌ان یا نه؟ و خب همین؟ سوفوکل، آیسخلوس، اوریپید و شکسپیر؟ دیگه هیچ تراژدی‌نویسی نداریم یعنی؟
جولیان یانگ در این کتاب سعی می‌کنه تاریخچه‌ای از دیدگاه‌های فلسفی مختلف درباره‌ی چیستی و تعریف تراژدی، لذت پارادوکسیکالی که در تراژدی وجود داره و امکان زایش دوباره‌ش در جهان پس از مدرنیته رو در اختیارمون بذاره و به نظرم نتیجه یه کتاب درست حسابیه که خیلی کمک‌کننده است. خیلی از این کتاب یاد گرفتم و بیش از پیش متوجه شدم چقدر ارائه‌ی تعریف برای گونه‌های هنری سخت و دشوار و شاید حتی غیرممکنه ولی همین تلاش چقدر کمک می‌کنه تا درک‌مون ازش عمیق‌تر و جامع‌تر شه.
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.