یادداشت مجتبی پارسا

        پس از بیست سال توی این سالهای اخیر به شدت نظرات رو به خودش جلب کرده و به عنوان یه کتاب خوب خودش رو جا انداخته.
نوع پرداخت به داستان های تاریخی که توی کتاب های مثل همین کتاب یا نامیرا و ... استفاده شده، روش جذاب و در عین حال باعث حفظ تاریخه؛ یعنی ساخت یک شخصیت خیالی و اضافه کردن اون به تاریخ و توصیف همه وقایع از زبون اون.
توی این کتاب هم ما به دوران معاویه و حکومتش تو شام میریم و تا قیام امام حسین با این شخصیت همراه هستیم.
کتاب هم نثر جذابی داره و هم پرداختش به جزییات خوب بوده.
علاوه بر چیزهای که گفته شد این کتاب از اون دست کتاب هاست که داستانش خشک نیست و داستان تاریخی و دینی همزمان توی یه بستر عاشقانه رخ میده و جذابت متن و داستان رو چندین برابر می‌کنه و داستان رو به واقعیت زندگی ما انسان ها هم نزدیک تر می‌کنه.
توصیه اکید دارم به خوندنش 😅