یادداشت meli najafi

        به نام او
.
.
.
تاریخ اتمام: 19 اردیبهشت سال هزار و چهارصد و چهار

به جرئت یکی از بهترین آثار بزرگ علوی. مجموعه ای از داستان‌های تاثیرگذار از زندانیان سیاسی... روشنفکرانِ همیشه قربانی. به گمانم تنها کسی می‌توانست به این ظرافت داستان‌هایی مانند این را بنویسد که خود، آن را به چشم دیده باشد. "عفو عمومی " بی‌نظیر بود.

مقدمه یکی از عواملی است که آدم را ترغیب به آغاز کتاب می‌کند:

«من با علم به این مخاطرات یادداشت می‌ کردم. چون ایمان قطعی داشتم به اینکه ملت ایران از این جریانات اطلاع کافی ندارد و برای نسل‌ های آینده لازم است بدانند که در این دوره سیاه با جوانان باغیرت و آزادیخواهان ایران چه معاملاتی می‌ کردند.
اگر یادداشت‌ های من، یعنی همین ورق‌ پاره‌ها به‌ دست اولیای زندان می‌ افتاد، من هم دیگر امروز زنده نبودم.
اما بزرگترین دلخوشی من این بود که بالاخره وقایع یادداشت شده و ورق‌پاره‌ های زندان خواهی نخواهی روزی به دست ملت ایران خواهد افتاد.»

پ.ن برای تاکید: عفو عمومی بی‌نظیر بود...