یادداشت مهدی جمشیدیان

        پی رنگ بسیار تکراری مثل عاشقانه های اوایل انقلاب در خلال جریان‌های سیاسی و دانشجویی و انقلاب فرهنگی و... در صورتی می تواند جذاب باشد که با پرداخت و روایتی متفاوت به مخاطب عر ضه گردد. چیزی که در این داستان به چشم نمی خورد و ایرادات نگارشی و پرش جمله ای و جابجا کرد فعل و ضمیر(که شاید سال‌های پیش در کارگاه های داستانی نوعی سبک جدید محسوب می شد اما به دلیل ایرادات ساختاری هیچگاه از سوی مخاطب و جامعه ادبی پذیرفته نشد) موجب سخت خوان شدن داستان و کسالت خواننده شده است.