یادداشت یاسمن

        داستان در رابطه با ۲۰۰ سال آینده ی تهران است. کشور به قبل و بعد از یک رویداد توصیف میشه اتفاقی که بهش میگن سال سم در اون طی اتفاقاتی یک سری محصولات تراژن وارد کشور می‌شه و از اون زمان به بعد نسل‌های آینده عقیم میشن. به واسطه این شرکت‌های فروش عشق راه اندازی میشن و هورمون‌هایی به مردمی که توان خرید محصولات عشق را دارند تزریق و از اون طریق مردم عاشق هم میشن.
خط داستان جالب بود و سوالی که باعث می‌شد از خودم بپرسم این بود اگر عشق وجود نداشت چه اتفاقی می‌افتاد؟
نویسنده تلاش کرده که ماشین‌های خودران رو به تصویر بکشه و از اون فراتر محصولات جدید و قابل تصوری مثل نسل جدید گوشی‌های همراه، که امکانش هست تا ۱۰۰ سال آینده هم حتی به بازار عرضه بشن !
کتاب توصیفات بیش از اندازه و پشت هم نویسی بدون اینکه بندهای کوتاه داشته باشه باعث شد خوندن داستان برای من سخت و خسته کننده بشه. از یه جایی به بعد تصور می‌کردم که دارم کتاب علمی یا یه تحقیقاتی رو می‌خونم که لازم هست پشت سر همنویسی اتفاق بیفته بدون اینکه بندها مشخص بشن.