یادداشت زینب سادات میرقاسمی

        فهیمه همیشه خودش بود و هیچ‌وقت دست از جنگیدن نمی‌کشید. این دو ویژگی چیزیه که فهیمه رو برای من ممتاز می‌کنه. زنی که قبل از انقلابش با بعد از انقلابش یکیه. زنی که هم مادره هم تاثیرگذار. اما اول از همه چیزی که توی این کتاب باهاش آشنا می‌شی مادر بودنشه، و بعد می‌بینی این زن علاوه‌بر مادر بودن چه کارهایی می‌کنه.
فهیمه یک زنه، مشغول شکستن سقف‌های شیشه‌ایی بالای سرش و نشون دادن خودش به عنوان یک "انسان" در اجتماع.
فهیمه مثل جامعه نیست، یه خط می‌گیره و بعد راه خودش رو پیدا می‌کنه و شروع می‌کنه با بولدوزر راه باز کردن.
فهیمه فهیمه است، زور سرش نمی‌شه و با وجود همه اتفاقای زندگیش مستقله.
فهیمه یه الگوعه برای من، نه به جهت اتفاقاتی که براش افتاد؛ بلکه به جهت نحوه واکنش نشون دادن فهیمه به اون اتفاقات.
فهیمه شاید یه زن خارق‌العاده  به نظر بیاد، ولی فهیمه یکی از زن‌های این سرزمینه که جنگیدن و می‌جنگن و خواهند جنگید. آدم‌هایی که تو از بیرون فکر می‌کنی چه زندگی خارق‌العاده‌ایی، ولی در اصل اون فرد فقط جنگیده و تلاش کرده و بعضا در حین این جنگیدن فریاد زده "به من به عنوان یک زنِ ضعیف نگاه نکنید، من یک زنم، یک مادرم، یک توانایی‌هایی دارم و از این توانایی‌ها بیشترین استفاده رو می‌کنم"



جدای از شخصیت فهیمه، خود قلم نویسنده و داستان روون و یکپارچه‌ایی که نوشته قابل تحسینه، کتاب واقعا تاثیرگذاره و اگر دنبال یک قهرمان زن برای نوجوون‌هاتون می‌گردین براش قصه فهیمه رو تعریف کنین نه مریم میرزاخانی رو...
من‌ به انتخاب‌های مریم توهین نمی‌کنم ولی آدمی که وطنش رو کنار می‌ذاره رو الگوی مناسبی برای نوجوون‌ها نمی‌دونم. به‌اندازه کافی همه جا دارن به راحتی حرف از رفتن می‌زنن، شما حداقل به بچه‌تون نشون بدین می‌شه رفت و دل نبست، می‌شه رفت و به قدری اهمیت نداد که حتی کلمه‌ایی از زبونشون رو یاد نگرفت.

فهیمه از مریم میرزاخانی خیلی الگوی قوی‌تریه، یکی از هزاران زنِ قوی این سرزمین که از دیدگاه فمینیسم "ارزشمند" محسوب نمی‌شن چون شاخ غولی که تو ذهن اون‌هاست رو نشکسته.

و بخونید این کتاب رو 
پشیمون نمی‌شید...