یادداشت شکیبا غزنوی

        یادداشت کتاب توتوچان
مدرسه توموئه دیگر وجود ندارد، اما در تخیل من شکل گرفت واز نو ساخته شد. و این گونه، نویسنده همان توتوچان آن سوی پنجره به مدیر مدرسه اش ادای دین کرد.
توتوچان و داستان هایش در مدرسه توموئه را بخوانید تا کودکان را بشناسید و راه های ورود به دنیایشان را پیدا کنید. بخوانید تا از پناه آوردن به کنترل گری و حمایت گری در ارتباط با کودکان، به دنیای واقعی رشد و بالندگی آن ها پا بگذارید.
دنیایی طبیعی به دور از تجملات و لبریز از تجربه و مواجهه با عواقب کارها.
با توتوچان،توصیف مدرسه ای را خواهید دیدکه کلاس های درسش واگن قطارند،کتابخانه دارد، در ساعت ناهار چیزهایی از اقیانوس و تپه ها خورده می‌شود و مبانی ضرب آهنگ در آن تدریس می‌شود و کودکان جای مشخص برای نشستن ندارند. مدرسه ای که کودکان معلول و کم توان درکنار کودکان دیگر قرار می‌گیرند و فرصت یادگیری برای همه یکسان است اما هرکس بر اساس توانمندی ها و علایقش رشد می کند.
خواهید دید مردی در گوشه ای از تاریخ برای پرورش نسلی می کوشد و سیاستمدارانی بیرحمانه برای رسیدن به منافعشان آتش جنگ را بر سر مدرسه اش فرو می‌ریزند و با خاک یکسان می‌کنند.