یادداشت فاطمه

        دورفمن در اين كتاب جهانی خلق مى‌کنه که به دیستوپیا خیلی نزدیکه ( و البته از دیستوپیای کلاسیک کمی فاصله داره ) ، جهانی که در اون عکاسی رو داریم که چهره‌ش در خاطر هیچ‌کس نمی‌مونه! زنی که نیمی از حافظه‌ش در کودکی اسیره و نیم دیگرش پیچیده و غیرقابل اعتماده! و جراح زیبایی‌ای که از خودبیگانگی و بی‌هویتی و سرگشتگی انسان‌ها نهایت استفاده رو می‌بره! دورفمن در این رمان چند لایه ( روانشناختی، سیاسی، اجتماعی و فلسفی ) دنیایی استعاری و عمیق خلق می‌کنه که تاویل‌پذیری اون رو بسیار بالا می‌بره! دنیای که خواننده رو وادار می‌کنه که از موضع تماشاگر فاصله بگیره و با روایت، درگیر بشه.