یادداشت مرضیه جلالی

        بسم اللّه الرحمن الرحیم

اصلا از ترغیب انتظار همچین کیفیتی رو نداشتم. فکر نمی‌کردم قلم جین آستین تو این کتاب اینقدر پخته‌تر و بالغ‌تر شده باشه.
قبلا هم نوشته بودم که این سطحی نگریه که بگیم جین صرفا عاشقانه می‌نویسه و جز ازدواج موضوع دیگه‌ای برای گفتن نداره؛ آستین مسائل مهم اون دوران مثل شکاف اجتماعی، فاصله طبقاتی، شأنیت رو در قالب یک موضوع همه پسند بیان می‌کنه، انتقاد می کنه، فضائل اخلاقی و اون چیزی که فراتر از جایگاه اجتماعی به انسان‌ها ارزش می‌ده رو توصیف می‌کنه. 
این از منظر اجتماعی، حتی از نظر روابط عاشقانه و ازدواج هم آستین دقیق و ظریف می‌نویسه، شخصیت «ان» در داستان ترغیب می‌شه که به سنت‌ها و شکاف‌های اجتماعی برای اجتناب از ازدواج تن بده و اما در نهایت اینکه عقل و عشق برنده می‌شه یا سنت‌ها رو باید بخونید. 
علاوه‌بر این‌ها هر کدوم از شخصیت‌ها پیچیدگی‌های خودشون رو دارن، ما تو کتاب‌های این نویسنده با انواع شخصیت مواجهیم، انسان‌های فریبکار، ولخرج، مغرور، متواضع، بدبخت، ساده‌لوح، فداکار، عاقل و...
اینکه جین اینقدر زیبا شخصیت خلق می‌کنه هم برای من جالبه.

یک جایی از کتاب به این موضوع اشاره می‌کنه که سروالتر که یک بارونته، به اینکه دریانوردها بدون داشتن اصل و نسب خاص بخاطر شغلشون دارن صاحب مقام و ثروت می‌شن اعتراض داره، این موضوع منو یاد پدرخوانده‌هایی انداخت که چشم دیدن رشد کردن آدمای عادی رو ندارن:)
قرار نبود از یه کتاب عاشقانه به یه برداشت سیاسی برسیم، ولی رسیدیم:)
همین اثباتیه بر نظریات اجتماعی این زن نویسنده که گاهی محکومه به سطحی نویسی و تکراری نویسی.