یادداشت نرگس نقشی

        اگر بپرسید کتاب بوی چه می‌داد؟ بوی مخلوطی از ادویه، عود و عطر تلخ و گرم عربی.
یک رازی در کشورهای عربی هست، انگار که وقت خواندن و دیدن و حتی شنیدن آهنگ‌هایشان یک تونل مکنده آدم را با خودش می‌کشد داخل. موسم هجرت به شمال هم یک همچین خاصیتی داشت. احتمالا اگر یک قسمت‌هایی که صنایع ادبی و  بلاغت از میان کلمه‌ها می‌پاشید روی سر و صورتم، متن عربی را می‌خواندم یک جوری در آن تونل فرو می‌رفتم که رفتنم با خودم بود و بیرون آمدنم با خدا!
اما این خصلت فرهنگ عرب است. پر از رمز و راز، پر از تکلف و پر از زیبایی. بر خلاف ادبیات پر طرفدار معاصر که ظاهرا زیباییش در رسایی و سادگی است.
جلد کاغذ کادو شده توسعه استعماری را می‌توان مهمترین تصویر این کتاب دانست. و البته شاید خاصیت روشنفکران خاورمیانه: گیج و مبهوت بین بودن و نبودن!