یادداشت محمدحسین صرفی پور

        هشت سالگی، نسخه کهنه اش را از کتابخانه پدربزرگم یافته و مطالعه کردم.
در عالم کودکی، جذب داستان آموزنده آن شدم. نگارنده ماهرانه حکمت مقصودش را در قالب داستانی پر کشش و جذاب به تصویر در آورده، علاوه بر نصیحت «قصه گویی» نیز کرده.
البته از نگارنده، چنین شاهکاری اصلا بعید نیست چه اینکه او یک مصداق حقیقیِ «نابغه» است و نون نبوغش را می خورد.
دقیقا نمی دانم که نسخه به نثر آن تا چه مقدار موجود است، اما خواندنش را به همگان در هر رده سنی توصیه میکنم.