یادداشت حسین درویش خادم

        اگه می‌خواید بعد از خوندن کتاب افسرده بشید، خب پیشنهاد خوبیه!
جلد اول کتاب‌بازها رو حداقل پنج‌شیش سال پیش خوندم.
تو اون سن معمولاً خیلی کتاب می‌خوندم ولی سرسری تمومش می‌کردم و الان حتی سیر داستانیشون هم یادم نیست. اما سه جلد کتاب‌بازها جز اون دسته کتاب‌هایی بودن که هنوز ریزبه‌ریز جزئیاتشون رو یادمه. یادمه بعد از تموم کردنشون چند ساعت توی اینترنت گشتم بلکه طرح واقعی داستان رو پیدا کنم و بتونم عضوش بشم. تا چندین روز دپرس بودم و اعصابم خرد بود که چرا چنین چیزی واقعیت نداره.
در کل شاید بتونم بگم در کنار کتاب «هوشمندان سیارهٔ اوراک» بهترین کتاب‌های دوران کودکی من بودن و بهترین دنیایی که توش زندگی کردم و دلم نمی‌خواست برگردم به دنیای خودم :)
و الان اگه بخوام به یه نوجوون ۱۰-۱۲ ساله کتاب معرفی کنم، قطعاً همین دوتا کتابه.