یادداشت

        شاید مهم‌ترین ویژگی که «شب یک شب دو» را سر زبان‌ها می‌اندازد فرم آن باشد. فرم نامه‌گون و بازیگوشی نویسنده در نحوۀ خواندن نامه و عوض کردن ضمایر. شاید در اول درک و کشف این شکل سخت باشد اما کم‌کم به آن عادت می‌کنیم و در ادامه اذیت نمی‌کند. اما فرم کتاب به طور کلی یک‌دست نیست. گه‌گاه نویسنده برای این که ماجرایی را تعریف کند از این فرم بیرون می‌زند و نمی‌تواند یادآوری‌ها را با شکل نامه‌ها یکی کند و این واصل به درستی اتفاق نمی‌افتد. مورد دیگر شکل بیان عشق است که نقطۀ قوت آن است. شاید در نگاه اول آن را سکسی ببینیم اما در واقعیت بخشی از عشق همین درهم‌تنیدن‌ها و یکی‌شدن و با هم خوابیدن است و بخشی از لذت با هم بودن همین است که همدیگر را برهنه دید یا تن همدیگر را لمس کرد. 
من حس نکردم بیان نویسنده مردسالارانه است. با این که گه‌گاه زنان را با القاب نامناسب می‌خواند اما این کلمات و نوع نگاه مردان داستان بیشتر با شکل تفکری مردان آن زمان مطابقت دارد تا نگاه مردانۀ آثاری از این دست. در کل «شب یک شب دو» داستانی است که ارزش خواندن دارد و بدون شک از آثاری است که خواندن آن‌ها لذت‌بخش و کشف اتفاقات جالب است اما زبان و فرم آن شاید اگر اکنون نوشته می‌شد خیلی قوی‌تر بود. البته که از زمان خودش بسیار جلوتر بوده.