یادداشت رضا منصوری

        انسان سعادتمند و انسانی که غنای درونی دارد، در جهان بیرونی فارغ از هر چیزی است به‌جز یک هدیه‌ی سلبی و آن هدیه‌ی سلبی چیزی نیست جز فراغت. انسان سعادتمند به این دلیل به فراغت نیاز دارد تا در تنهایی و خلوت خود به پرورش استعدادهای روانی و ذهنی خود بپردازد و آن‌ها را تکامل ببخشد تا از این طریق غنای درونی بیشتری کسب کند و هر لحظه و هر ساعت همان گونه باشد که هست.
«فراغت هرکسی ارزشی برابر با خود او دارد .»   ص 52