یادداشت Soli

        من هرچی بیشتر کتاب درمورد خشونت خانگی می‌خونم، بیشتر گیج می‌شم. واقعا خدا رو شکر می‌کنم که جای سلست نیستم، چون اگر من بودم نمی‌دونستم باید چه خاکی تو سرم بریزم. :/
کتاب جالبی بود، من ازش خوشم اومد. روان هم بود و سریع جلو رفت. مدل نگارش کتاب رو هم خیلی دوست داشتم، و واقعا آرزو کردم که ای‌کاش فیلمش رو ندیده بودم تا لااقل غافلگیر می‌شدم. اما بازم با وجود این‌که می‌دونستم قراره چه اتفاقی بیفته، خوندنش خسته‌م نکرد. 
شخصیتی که اصلا و ابدا درکش نمی‌کردم، ابیگیل بود! آخه این دختر چرا این مدلی بود؟ درسته، بالاخره هرکس با پدر و مادرش مشکلاتی داره و گاهی آزارشون می‌ده و بدقلقی می‌کنه و این‌جور چیزا، اما این دیگه واقعا زیاده‌روی بود! تو این موضوع خاص، حق رو به مدلین می‌دادم که ناراحت بشه. فکر کن، پنج سال تک و تنها بار بزرگ کردن یه بچه رو به دوش بکشی و ته‌ش همون بچه یه روز بیاد بگه من می‌خوام برم پیش بابا، همون بابایی که وقتی نوزاد بودم فقط یه نگاه بهم انداخت ووسایلش رو جمع کرد و رفت. درسته که تا آخر کتاب به کمی تعادل رسید رفتاراش، اما همچنان برای من غیرقابل درک و نابخشودنی بود. (حالا نه که خودم یه قدیسم و خیلی خوبم و هیچ‌کسی رو اذیت نمی‌کنم، مخصوصا پدر و مادرم رو!)