یادداشت کوثر یوسفی

        کتاب‌هایی که داستان داستان نوشته شده‌اند اصولا تندخوان هستند. این کتاب هم جز همینها بود. سهمش مطالعه در مترو و اتوبوس بود و تقریبا کمتر از دو هفته تمام شد.
اما درباره شخصیت دکتر شهریاری؛ بنظرم لازم ترین و کارآمد ترین شخصیت‌ها برای این روزهای کشور مثل ایشان هستند.
انسان هایی که بی‌توقع  و فقط برای رضای خدا و سربلندی کشور حتی در تاریک ترین روزها تلاش میکنند.
بقول دکتر چمران این آدمها شاید نتوانند تاریکی را از بین ببرند اما میتوانند با نور کم فرق بین تاریکی و روشنایی را بفهمانند.
مورد دیگری که از شخصیت دکتر برایم جالب و واقعا تحسین برانگیز بود شخصیت چند بعدی ایشان بود که با تلاش و خودآگاهی روی همه ابعاد زندگی شخصی، اجتماعی، دینی وقت می‌گذاشتند.
علی رغم اینکه از جهت علمی رتبه خیلی بالای داشتند اما بر این عقیده بودن درس همه چیز نیست. شاید بتوان گفت این مساله ای است که باید این روزها خیلی‌هامان بوقت غفلت از ابعاد دیگر و درگیر درس شدن به خودمان یادآوری کنیم.
بماند به یادگار از روزهایی که دوبار زیارت مزار ایشان در امامزاده صالح نصیبم شد و کتابی که در راه‌های طولانی تهران مرا عمیقا به فکر فرو می‌برد.

شهریور ۱۴۰۲