یادداشت راضیه بابایی

        جام جهانی در جوادیه از یک ایده با مزه متولد شده است.نویسنده که ید طولایی در طنز نویسی دارد این بار جدی تر شده و از خود پرسیده چه می‌شد اگر جام جهانی در ایران آن هم  یک محله از تهران برگزار می شد؟
بعد از این سوال رمان و شخصیت های نوجوانش متولد شدند. دلم می خواهد از داستان بیشتر بگویم تا دلیل امتیاز  پایینش برای شما هم معلوم شود ولی در این صورت ناچار می شوم کل داستان را تعریف کنم.
مشکل اینجاست که شرح و بسط ایده‌ی  اولیه در رمان به خوبی انجام  نشده است.از زبان داستان تا پیرنگ و شخصیت پردازی و تکنیک هایی که داستان را جذاب می کند،خبری نیست.
همه چیز در عادی ترین و معمولی ترین و دم دستی ترین حالت است. داستانی که بدون فراز و فرود می خوانی اش و می دانی  آخرش چیست.از یک سوم اول داستان به بعد آخرش لو می رود.
نوجوانان داستان همه یکپارچه آقا! آدم ها در کمال فهم و شعور!
خبری از غافلگیری نیست و اوضاع آرام و کشمکش ها هم زیاد سنگین نیست. مشخص است چه طور حل می شود.
خلاصه که اگر نوجوان فوتبالی دارید شاید استقبال کند مناسب ۱۲ سال به بالاست و داستانی کاملا معمولی دارد.