یادداشت عارفه میرسجادی

        ساعت پنج صبحه که بعد دوشب بیدار موندن تمومش کردم.
این دومین کتاب جناییه که اخیرا خوندم.
تقریبا میتونم بگم معرفی اولیه از این کتاب همون چیزیه که شما رو از اصل موضوع و داستان گمراه می‌کنه.

 این به من نشون میده که نویسنده هیچ بهونه رندانه‌ای برای چیدن پازل ها کنار هم نداشته و حتی با هوش بالا و شهود قوی هم نمیشه پایانش رو حدس زد.

سیر داستان منطقی پیش میرفت. نه خیلی طولانی نه خیلی کوتاه. فضاسازی قوی و جذاب بود برای کسی که عاشق سبک گوتیکه.

شخصیت پردازی امیلیا خیلی ضعیف بود. شاید میشد بین فلش بک ها و املیا یه تفاوت های شاخصی تعیین می‌کرد تا خواننده یه حدسایی بزنه. 

همینطور که گفتم، نویسنده به خودش زحمت نداده ذهن جستجوگر و کارآگاه مانند خواننده رو حرفه ای و تمیز به چالش بکشه. انگار خسته بوده و همزمان حوصله ش سررفته و با خودش گفته خب بذار یه کتاب بنویسم. و این باعث شده شما 90 درصد کتاب رو بخونید و در یک آن بفهمید که عه، اصلا داستان چیز دیگه ایه. 

مثل این میمونه که نویسنده بهت دروغ گفته باشه یا میخواسته تورو سرکار بذاره و این اصلا چیزی نیست که توی کتاب معمایی منطقی باشه. هیچ سرنخی نبود. صرفا حدس و گمان هایی میزدی تا روابط رو پیدا کنی. 

اما در کل پیشنهاد نمیدم که نخونید،اینم یه کتاب و یه داستان با موضوع متفاوت و فضاسازی جذابی بود. نقطه عطف داستان این بود که اونقدری کشش داشت که بخواید ادامه بدید و ببینید قراره چی بشه. من سکانس آخر و نوشته ی سم رو خیلی دوست داشتم. دارک و قابل حدس :)